Diego para siempre...

Στην ελληνική μυθολογία, πολλές φορές οι Θεοί του Ολύμπου έπαιρναν διάφορες μορφές, για να δείξουν την ανθρώπινη υπόσταση τους και να κάνουν τους κοινούς θνητούς να νιώσουν κοντά τους Θεούς. Στο ποδόσφαιρο, ο Θεός διάλεξε την μορφή του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα στις 30 Οκτωβρίου του 1960, για να μας δείξει ότι υπάρχει.

Η αρχή του μύθου Ντιέγκο Μαραντόνα

Ο Ντιεγκίτο ήξερε από μικρός ποιος ήταν ο σκοπός του σε αυτόν τον κόσμο. Να γίνει ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στον πλανήτη και τελικά έγινε ο Ένας και Μοναδικός στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Μπορεί όλο αυτό να έχει μια δόση υπερβολής που πηγάζει από την τρέλα που έχω με την Αργεντινή και την αρρώστια μου με τον Ντιεγκίτο, αλλά ξέρω ότι πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου. Πέρασαν και άλλοι τεράστιοι παίκτες στην ιστορία του ποδοσφαίρου, αλλά το σημάδι που άφησε ο Ντιέγκο θα παραμείνει ανεξίτηλο για πάντα. Στην Αργεντινή γράφουν ότι γεννήθηκε το 1960 και δεν πέθανε ποτέ. Ισχύει. Ο Μαραντόνα έπαψε να υφίσταται με την ανθρώπινη υπόσταση του σε αυτόν εδώ τον κόσμο, καθώς το ταλαιπωρημένο κορμί του, δεν άντεξε και στα 60 του χρόνια παραδόθηκε στις καταχρήσεις του Ντιέγκο. Ο Μαραντόνα όμως θα ζει στην αιωνιότητα. Ο μύθος του παιδιού με το λερωμένο πρόσωπο από τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες, θα υπάρχει για πάντα, για να μνημονεύονται τα κατορθώματα του στις νέες γενιές.

Δεν ήταν απλά ο Μαραντόνα ως σταρ ποδοσφαιριστής και ο μεγαλύτερος όλων των εποχών. Δεν έμεινε στην ιστορία για τα κατορθώματα του μέσα στο γήπεδο, που ήταν ασύλληπτα. Έμεινε και γιατί ήταν ο Ντιέγκο ως άνθρωπος, αυτός που έδωσε χαρά στον κόσμο, ειδικά της Αργεντινής. «Αν πεθάνω και γεννηθώ ξανά, θα ήθελα να είμαι πάλι ποδοσφαιριστής. Και θα ήθελα να είμαι πάλι ο Μαραντόνα. Έδωσα χαρά στον κόσμο και αυτό για εμένα είναι αρκετό», είχε πει κάποτε και η είναι η αλήθεια. Ο Ντιεγκίτο έπαιζε το ποδόσφαιρο της αλάνας, αυτό που κάθε μικρό παιδί αγάπησε όταν κλώτσησε για πρώτη φορά μπάλα στην ζωή του και ονειρευόταν να γίνει ο νέος Μαραντόνα.

Όταν ο Ντιέγκο τσακώθηκε με τον Πάπα

Ο Ντιέγκο προτίμησε έναν τρόπο ζωής εντελώς διαφορετικό από αυτό που όριζε η λογική για τους ποδοσφαιριστές. Δεν κρατούσε το στόμα του κλειστό και τα έβαζε με τους πάντες όταν έβλεπε την αδικία. Ποτέ δεν συμβιβάστηκε με καταστάσεις, ήταν τέτοια η προσωπικότητα του που δεν μπορούσε να μπει σε καλούπια. Η φήμη του προηγούταν πάντα τους ονόματος του, εντός και εκτός γηπέδου. Μέχρι και με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β' τα έβαλε. Το 1987 επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Βατικανό και φρόντισε να δείξει εξ αρχής ποιος είναι και να μείνει μακριά από τα πρωτόκολλα.

«Περίμενα να δω αγίους και βρήκα χρυσούς πολυελαίους και μεταξωτές κουρτίνες! Ναι, τσακώθηκα με τον Πάπα. Τσακώθηκα με τον Πάπα επειδή ήμουν στο Βατικανό και είδα χρυσές στέγες, και μετά άκουσα τον Πάπα να λέει ότι η Εκκλησία ανησυχούσε για τα φτωχά παιδιά. Τότε πούλα τις στέγες φίλε, κάνε κάτι! Σκέφτηκα πώς κάποιος μπορεί να είναι τόσο μ@λ@κ@ς και να ζει κάτω από χρυσή στέγη και να πηγαίνει με γεμάτη την κοιλιά σε φτωχές χώρες και να φιλάει παιδιά;». Το φτωχόπαιδο από το Μπουένος Άιρες δεν μπορούσε να πιστέψει την τόση υποκρισία που υπήρχε στην εκκλησία, γιατί αυτός νοιαζόταν πραγματικά για τους αδύναμους και κυρίως για τον λαό της Αργεντινής. Στην ζωή του βοήθησε πάρα πολύ κόσμο που το είχε ανάγκη, γιατί όταν περπατούσε στα στενά της Λα Μπόκα και στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες, ένιωθε ότι είναι ο δικός τους Ντιέγκο. Είναι η ανθρώπινη υπόσταση που ανέφερα παραπάνω. Ήταν ένα με τον κόσμο και δεν τον ένοιαζε να είναι ο σταρ. Ήθελε να βοηθήσει όπου υπήρχε πρόβλημα.

Ο επαναστάτης Ντιέγκο Μαραντόνα

Ήταν επαναστάτης, ασυμβίβαστος τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου, για αυτό αγαπήθηκε τόσο πολύ και λατρεύτηκε σαν Θεός στην Αργεντινή. «Ναι, είμαι ο Τσε Γκεβάρα του ποδοσφαίρου. Και ξέρεις γιατί; Γιατί μπορείς να μιλήσεις σε μένα και για μένα σχετικά με οτιδήποτε. Με άλλους ποδοσφαιριστές μπορείς να μιλήσεις μόνο για εκείνους και για το ποδόσφαιρο. Εγώ ενδιαφέρομαι για τους ανθρώπους και τους δίνω το λόγο μου. Ξέρω πού υπάρχει πόλεμος και φτώχεια. Και ξέρω πού οι άνθρωποι χρειάζονται φαγητό. Αυτή είναι η ζωή μου και αυτά έμαθα στους δρόμους».

Η Νάπολι, η μαφία και τα ναρκωτικά

Η ζωή καμιά φορά γράφει τα πιο ωραία σενάρια και το σενάριο της ζωής του Μαραντόνα ήταν γραμμένο με χρυσά γράμματα, αλλά και μελανά σημεία. Όπως συμβαίνει άλλωστε με τέτοιες προσωπικότητες. Η ζωή λοιπόν τα έφερε έτσι, όπου ο μύθος του γιγαντώθηκε μακριά από την Αργεντινή. Συγκεκριμένα σε μια άλλη φτωχή πόλη. Τη Νάπολι. Εκεί λατρεύτηκε σαν Θεός, όπως και από τους Αργεντίνους. Η Νάπολι και όχι η Ιταλία γενικά, έγινε η δεύτερη πατρίδα του. Μεγαλούργησε στον ιταλικό Νότο, σε μια πόλη που κυριαρχούσε η φτώχεια, η μαφία και τα ναρκωτικά. Εκεί ήταν γραμμένο το σενάριο της ζωής του να δώσει ελπίδα στον κόσμο, μετά την Αργεντινή το 1986 και έτσι έγινε. Έκανε μεγάλα πράγματα με την φανέλα της Νάπολι, μα κυρίως έγινε ένα με τον κόσμο της ομάδας και της πόλης γενικότερα.

Το κακό όμως είναι ότι έγινε και ένα με την μαφία που τον χρησιμοποίησε για δικούς της σκοπούς. Αυτό περιγράφεται λεπτομερώς στο ντοκιμαντέρ του Ασίφ Καπάντια, το οποίο όσοι δεν το έχετε δει, αξίζει και με το παραπάνω να το δείτε. Σφιχταγκαλιασμένοι, ο Ντιέγκο με τον Μαραντόνα ανέβηκαν στον ουρανό και ταπεινώθηκαν όσο κανείς άλλος με ναρκωτικά, εξώγαμα, μπλεξίματα με το νόμο και την μαφία, επαγγελματικές αντεγκλήσεις και προσωπικές κόντρες, αλλά και τρυφερότητα, μόχθο και τόσο ταλέντο. Γνωρίζαμε τον βίο και την πολιτεία του Μαραντόνα μέσες - άκρες, αλλά ο Καπάντια έδωσε στο κοινό ακριβώς αυτό που ήταν ο Ντιεγκίτο, με το εκτενές οπτικοακουστικό αρχείο που «ξέθαψε» η πρώην σύζυγός του Κλαούντια από το μπαούλο της.

Ο μύθος στα γήπεδα του Μεξικό

Τα ποδοσφαιρικά του επιτεύγματα είναι τεράστια, σε μια άλλη εποχή που το παιχνίδι ήταν εντελώς διαφορετικό. Μην μπαίνετε στην διαδικασία για συγκρίσεις. Χάνετε όλη την μαγεία. Το 1986 όταν η «αλμπισελέστε» έφτασε στην κατάκτηση του «Άγιου Δισκοπότηρου» του ποδοσφαίρου, δεν ήταν καμιά τρομερή ομάδα, μπορεί να μην έθελξε με το ποδόσφαιρό της, αλλά κατάφερε να γίνει η αγαπημένη σχεδόν όλων, μόνο και μόνο γιατί είχε στην σύνθεσή της τον σπουδαιότερο όλων των εποχών: Τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ποτέ και κανένα μέχρι εκείνο το καλοκαίρι τουρνουά δεν ήταν υπόθεση ενός ανδρός, και αν είχαν αγωνιστεί στο παρελθόν σε Παγκόσμιο Κύπελλο σπουδαίοι ποδοσφαιριστές όπως ο Πελέ και ο Κρόιφ. Όλοι τους όμως, ήταν μέλη σπουδαίων ομάδων που με την παρουσία τους τις έκαναν ακόμα καλύτερες. Αντίθετα, η Αργεντινή μόνο σπουδαία δεν ήταν ούτε καν στα μάτια των ίδιων των Αργεντινών φιλάθλων. Ακόμα και ο Ντιέγκο. Πήγε στο Μεξικό ως ο ποδοσφαιριστής που ήταν αποφασισμένος να γίνει ο καλύτερος του κόσμου για να αποχωρήσει από την διοργάνωση ως ο κορυφαίος όλων των εποχών.

Ο Κάρλος Μπιλάρδο είχε την λογική ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και έφτιαξε μια ομάδα που θα παίζει για τον Ντιέγκο. Στα 23 του ο Ντιεγκίτο έγινε αρχηγός και ο Μπιλάρδο αφαίρεσε το περιβραχιόνιο από τον τεράστιο Πασαρέλα και ξέσπασε «πόλεμος». Πολλοί ήταν αυτοί που έλεγαν ότι ο Μαραντόνα δεν θα έπρεπε καν να κληθεί στην αποστολή. Μα ο Μπιλάρδο ήξερε ότι είχε έρθει η ώρα το παιδί από το Μπουένος Άιρες, να πάρει στις πλάτες του όχι μόνο την ομάδα, αλλά και την ταλαιπωρημένη χώρα του. Έτσι και έγινε. Ο Μαραντόνα έκανε μυθικά πράγματα στο χορτάρι, με αποκορύφωμα τα όσα έγιναν στο ματς με την Αγγλία. Για τον Ντιέγκο δεν ήταν ένα απλό ματς. Οι μνήμες από τον πόλεμο των Φώκλαντ ήταν ακόμα φρέσκιες, και στους παίκτες του Μπιλάρδο υπήρχε η αίσθηση της εκδίκησης, όχι μόνο για τον πόλεμο, αλλά και για το Μουντιάλ του 1966. Να σημειώσουμε ότι η οικογένεια του Μπιλάρδο έκλεισε την τηλεόραση χθες όταν μαθεύτηκαν τα τραγικά νέα και είπε στον μεγάλο κόουτς, ότι χάλασε για να μην δει τις ειδήσεις. Είναι επιβαρυμένη η κατάσταση της υγείας του και δεν θα άντεχε τον χαμό του αγαπημένου του παιδιού. Του δικού του Ντιεγκίτο.

«Το χέρι του Θεού»

Το ματς αυτό λοιπόν ήταν «σημαδεμένο» από τον κοντό τύπο με το 10 στην πλάτη. Το 1-0 θα έρθει με το περίφημο χέρι του Θεού. «Στο γκολ έβαλα εγώ το κεφάλι μου και ο Θεός το χέρι του», είπε μετά το ματς ο Ντιέγκο.

«Αυτό το γκολ που έβαλε ο Μαραντόνα στους Άγγλους με τη βοήθεια του “Θείου” χεριού είναι προς το παρόν η μοναδική αξιόπιστη απόδειξη της ύπαρξης του Θεού» – Μάριο Μπενεντέτι, Ουρουγουανός ποιητής και συγγραφέας.

Δεν έμεινε όμως εκεί. Ήθελε να κάνει κάτι μεγάλο, που θα μείνει αιώνια χαραγμένο στην μνήμη όλων! Και το έκανε με τον απίστευτο τρόπο. Εκείνη την στιγμή, η θεϊκή του υπόσταση ενώθηκε με την ανθρώπινη και στο χορτάρι δημιουργήθηκε ένα έργο τέχνης, που ούτε ο Σαλβαδόρ Νταλί δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει τόσο όμορφο. Πήρε την μπάλα κοντά στο κέντρο και ντρίμπλαρε τέσσερις αντιπάλους, τρέχοντας με το τόπι στα πόδια για 60 μέτρα σε χρόνο 10 δευτερολέπτων! Δεν ήθελε όμως να σκοράρει απλά, γι αυτό και προσπέρασε τον τερματοφύλακα κάνοντας το 2-0. Μόλις είχε γραφτεί ΈΠΟΣ! «Το γκολ του αιώνα», όπως ονομάστηκε. Η περιγραφή του Αργεντίνου σπίκερ ήταν ανάλογη της ποδοσφαιρικής εποποιίας που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια εκατομμύρια τηλεθεατών.

«Την έχει ο Μαραντόνα, τον μαρκάρουν δύο, πατάει την μπάλα ο Μαραντόνα, πηγαίνει από την δεξιά πλευρά η ιδιοφυΐα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, περνάει τον τρίτο και θα την δώσει στον Μπουρουσάγκα, πάντα ο Μαραντόνα, ιδιοφυΐα, ιδιοφυΐα, ιδιοφυΐα, τα-τα-τα-τα-τα-τα, γκοοοοοοοοοολ, γκοοοοοοοοοολ, θέλω να κλάψω, Θέε μου, να ζήσει το ποδόσφαιρο, γκολάραααα, Ντιέγκοοοο, Μαραντόνα, είναι για να κλαις, συγχωρέστε με, Μαραντόνα, σε μια αξέχαστη κούρσα, η καλύτερη όλων των εποχών, κοσμικός κομήτης, από ποιον πλανήτη μας ήρθες; για να αφήσεις πίσω σου τόσους Άγγλους, για να γίνει η χώρα μια γροθιά κλαίγοντας για την Αργεντινή, Αργεντίνη 2, Αγγλία 0, Ντιε-γκολ, Ντιε-γκολ, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα! Σε ευχαριστώ Θέε μου για το ποδόσφαιρο, για τον Μαραντόνα, γι’ αυτά τα δάκρυα, γι’ αυτό το Αργεντινή 2, Αγγλία 0».

Ο αγώνας πλέον ήταν Μαραντόνα-Αγγλία, αυτός ήταν το επίκεντρο και μέσα σε 5 λεπτά οι δυο όψεις του νομίσματος που λέγεται Ντιέγκο εμφανίστηκαν στα καλύτερά τους. Ο Βαλντάνο το πήγε ένα βήμα παραπάνω, λέγοντας ότι είναι οι δύο όψεις της Αργεντινής: «Σε ένα παιχνίδι τεράστιας συμβολικής σημασίας, ο Μαραντόνα έδειξε τις δυο όψεις του να είσαι Αργεντινός. Στο πρώτο γκολ, την πονηριά και τη ζωντάνια των Κρεολών. Η Αργεντινή είναι μια χώρα που η απάτη έχει παραπάνω πρεστίζ από την τιμιότητα. Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά. Η δεξιοτεχνία και η ικανότητα. Και στο δεύτερο γκολ ο Μαραντόνα έκανε ένα έργο τέχνης». Ποτέ ξανά ένα ματς που είχε τόσο μεγάλη σημασία για εξωαγωνιστικούς λόγους, δεν κατάφερε να γίνει τόσο γνωστό όχι για ένα, αλλά για δύο μεγάλες ποδοσφαιρικές στιγμές. Με πρωταγωνιστή τον ίδιο άνθρωπο. Αυτός ήταν ο Ντιέγκο. Ο μεγαλύτερος αρτίστας του ποδοσφαίρου, γιατί μόνο ένας τέτοιος θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτό το έργο τέχνης.

Οι Άγγλοι δεν τον συγχώρεσαν ούτε στον θάνατο του

Πολλοί είναι αυτοί που έχουν σταθεί κατά καιρούς στην εξωγηπεδική ζωή του Μαραντόνα και το τι θα μπορούσε να κάνει αν δεν παραδινόταν στις καταχρήσεις και στον «άλλο» του εαυτό. Κάνουν ένα λάθος όμως. Ο Ντιέγκο δεν είχε «άλλο» εαυτό. Αυτός ήταν πάντα. Ο μύθος του γιγαντώθηκε και για τα όσα έκανε έξω από τα γήπεδα. Ο τρελός και ασυμβίβαστος Ντιέγκο, τα έζησε όλα στην υπερβολή. Η οντότητα του δεν μπορούσε να χωρέσει σε καλούπια. Η αλεγκρία και το ταπεραμέντο του, ήταν εμφανέστατα σε κάθε του κίνηση. Δεν μπορεί κανείς να λοιδορήσει αυτόν τον άνθρωπο, ούτε οι φυλλάδες της Αγγλίας με τα όσα γράφουν σήμερα. Γιατί δεν θα χωνέψουν ποτέ ότι ένας άνθρωπος τους ξεφτίλισε δύο φορές με δύο διαφορετικούς τρόπους στο ίδιο ματς. Αυτόν της απατεωνιάς και αυτόν της τελειότητας.

Ο Ντιέγκο που ένωσε ξανά όλη την Αργεντινή

Η Αργεντινή κήρυξε τριήμερο εθνικό πένθος για τον χαμό του δικού της παιδιού. Του Ντιεγκίτο της και όχι του μύθου Μαραντόνα. Ποτέ άλλοτε δεν κατάφερε ένας άνθρωπος να ενώσει μια ολόκληρη χώρα και ο Ντιέγκο κατάφερε να ενώσει όλους τους Αργεντίνους. Ακόμα και τους οπαδούς της Ρίβερ με της Μπόκα, που για μια και μόνο φορά θρηνούν αγκαλιά. Είχε αναρωτηθεί πρόσφατα σε μια συνέντευξη του αν ο κόσμος τον αγαπάει ακόμα. Ντιέγκο την πήρες την απάντηση σου με αυτό που συμβαίνει σε όλο τον πλανήτη. Ακόμα και στον θάνατο σου, η υπερβολή είναι αυτό που σε χαρακτηρίζει! Η Μπόκα κράτησε αναμμένο ένα φως στο «Μπομπονέρα» μόνο. Αυτό της σουίτας που έβλεπε τα παιχνίδια της αγαπημένης του ομάδας ο Θεός...

Τι θα ήταν η ζωή άλλωστε αν δεν είχε υπερβολή μέσα; Μια ταινία που παίζει σε επανάληψη κάθε μέρα. Ο Ντιέγκο είχε αποφασίσει ότι στην δική του ταινία της ζωής, κάθε μέρα θα γράφεται και ένα νέο επεισόδιο…

Eternas gracias! Eterno Diego! Vamos Diego! Vamos Argentina!