Επιμέλεια: Λάμπρος Γκαραγκάνης
Από τη στιγμή που το τελευταίο Champions League της Λίβερπουλ είναι σχετικά πρόσφατα, το 2019, οι ερωτήσεις που πρέπει να απαντηθούν ώστε να διαπιστωθεί αν κρίνεται δικαιολογημένα φαβορί είναι οι εξής. Αρχικά, είναι καλύτερη από το 2019 ως σύνολο; Δευτερευόντως, πόση σημασία έχει ότι φέτος εμπρός της ορθώνεται η τεράστια Ρεάλ Μαδρίτης και όχι η Τότεναμ;
Σε σχέση με τον τότε τελικό της Μαδρίτης τον οποίο νίκησε με 2-0, η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ είναι, σχεδόν, ίδια ομάδα. Μεγάλο προνόμιο, που εξασφαλίζει χημεία και συνοχή. Φαίνεται τούτο, άλλωστε, τη φετινή σεζόν που ήδη έχει μαζέψει EFL Cup και FA Cup και έχασε το Πρωτάθλημα από τη Μάντσεστερ Σίτι στο νήμα. Άλισον, Αλεξάντερ-Άρνολντ, Μάτιπ, Φαν Ντάικ, Ρόμπερτσον, Φαμπίνιο, Χέντερσον, Σαλάχ, Μανέ (οι δύο τελευταίοι είναι υποψήφιοι για τη Χρυσή Μπάλα) ήταν στην 11άδα που κατέκτησε το τρόπαιο από την Τότεναμ και αποτελούν ακόμα γρανάζια της κόκκινης μηχανής.
Δεν μπαίνει στο ζύγι ο Φιρμίνο, διότι πέρασε δύσκολη σεζόν φέτος από πλευράς τραυματισμών και ταυτόχρονα έμεινε πίσω στο rotation λόγω της έλευσης του Λουίς Ντίαζ. Δεν υπάρχει Βαϊνάλντουμ, όμως ο Αλκάνταρα έχει δέσει τέλεια με Χέντερσον και Φαμπίνιο. Με τον Γερμανό tactician αντί του Φιρμίνο να έχει, πλέον, διαθέσιμους τούς Ζότα και Ντίαζ για να διαλέξει παρτενέρ των μπροστάρηδών του στην επίθεση. Επομένως, ναι, η Λίβερπουλ είναι ανώτερη από την έκδοση της σεζόν 2018/19, διότι κράτησε τον κορμό της, έχτισε επάνω του αυτοματισμούς και κινηματογραφικής ταχύτητας παιχνίδι. Ενισχύθηκε λελογισμένα και ουσιαστικά, με παίκτες καλύτερους από αυτούς που είχε.
Η αρνητική απάντηση, για τους «κόκκινους», έρχεται στο επόμενο ερώτημα. Στο Παρίσι δεν θα έχουν απέναντι την Τότεναμ. Την Τότεναμ που την αντιμετωπίζουν, τουλάχιστον, δύο φορές ανά σεζόν και τη γνωρίζουν σαν κάλπικη δεκάρα. Την Τότεναμ που έχει μεγαλώσει, αλλά για να γίνει Ρεάλ Μαδρίτης χρειάζεται… εκατό χρόνια στο περίπου. Ο τελικός του 2019 ήταν πολύ ευνοϊκός για εκείνη τη Λίβερπουλ, κάτι που δεν συμβαίνει ούτε καν για αυτή την απίστευτα βελτιωμένη έκδοση του 2022.
Δύναμή της το 4-3-3
Όταν ο Κλοπ πήγε στη Λίβερπουλ όλη η elite της ποδοσφαιρικής Ευρώπης έπαιζε το 4-3-3, με την αγγλική ομάδα να έχει παραμείνει στο 4-2-3-1 του Μπρένταν Ρότζερς. Παράδειγμα εκείνης της εποχής, η Μπαρτσελόνα με Μέσι, Νέιμαρ και Σουάρες μπροστά. Για να βγει στον Γερμανό η αλλαγή διάταξης έπρεπε να μπαίνουν γκολ. Έφερε τον Φιρμίνο, αλλά με Κοουτίνιο και Λαλάνα αρχικό τρίο δεν θα μπορούσε ποτέ να ανταγωνιστεί σε top επίπεδο τα άλλα «θηρία» της εποχής.
Η προσθήκη των Βαϊνάλντουμ και Μανέ βελτίωσε την κατάσταση, αποκτήθηκαν στη συνέχεια επιθετικά μπακ (Αλεξάντερ-Άρνολντ και Ρόμπερτσον), ήρθε ο Σαλάχ και η ιστορία είναι γνωστή. Σύμφωνα με τους ποδοσφαιροπατέρες ανά τον κόσμο, το 4-3-3 αποτελεί το πλέον επιθετικό σύστημα στο σπορ, όντας αναθεωρημένη έκδοση του 4-2-4 της Εθνικής Βραζιλίας το 1962. Ό,τι και να είναι, η Λίβερπουλ αποδίδει θαυμάσια με αυτό, έχοντας κάνει ρουτίνα, πλέον, το «θα βάζω έστω ένα περισσότερο γκολ από όσα θα τρώω» ακόμα και στα δύσκολα βράδια της.
Quadruple όχι, treble μπορεί και όχι…
Δεν θα μπορούσα ποτέ να υποστηρίζω τη Λίβερπουλ για δύο συγκεκριμένους λόγους. Φοράει κόκκινα και εδρεύει σε λιμάνι… Οι πρώτες εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό εξ απαλών ονύχων είναι ο Ίαν Ρας με το μουστακάκι του να την κρατάει όρθια σε δύσκολες εποχές και ο Πίτερ Μπίρντσλεϊ να σκοράρει και να πανηγυρίζει με τα χέρια ανοικτά. Άντε και ο cult γκολκίπερ Μπρους Γκρόμπελαρ…
Παρακολουθώντας αγγλικό ποδόσφαιρο πριν εμπλακούν οι Άραβες, οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι και οι Ασιάτες επενδυτές, το θεωρούσα πάντοτε το καλύτερο του κόσμου.
Έχει αρχές, είναι μυσταγωγία, ο κόσμος ζει για την ομάδα της περιοχής του και άνθισε κυρίως επειδή είδε κατάματα τις παθογένειές του και τις αντιμετώπισε.
Ναι, υπήρξε πολιτική βούληση. Όμως είναι τόσο μεγάλη η αγάπη των Άγγλων για την μπάλα, που δεν θα επέτρεπαν στη μειοψηφία να τους μετριάσει τη χαρά.
Για αυτό και σήμερα απολαμβάνουν την πιο εμπορική και ανταγωνιστική Λίγκα στον πλανήτη, έστω και δίχως πολλούς γηγενείς παίκτες.
Μπήκα στη δημοσιογραφία το 2000 και έως σήμερα αναζητώ τους λόγους που η Λίβερπουλ ανάμεσα στους αθλητικούς συντάκτες, τουλάχιστον, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο είναι τόσο δημοφιλής στην Ελλάδα. Αν θεωρήσουμε ότι την ομάδα σου την επιλέγεις από πέντε έως δέκα ετών, οι σημερινοί 40άρηδες πόσους λόγους είχαν να συμπαθήσουν τη Λίβερπουλ των μηδέν Πρωταθλημάτων από το 1990 έως το 2020; Δεν βγαίνει από το μυαλό μου πως κάποια μόδα (την οποία δεν πήρα χαμπάρι) ή κάτι μεταφυσικό (το οποίο δεν αντιλαμβάνομαι) καθιστά τη Λίβερπουλ μία από τις πιο αγαπητές ομάδες στα μέρη μας. Σε ηλικιακές ομάδες, γίνεται η αναφορά, που δεν έζησαν τα ένδοξα χρόνια της, αλλά τα πέτρινα…
Τα χρόνια περνούσαν και η αδιαφορία για τη Λίβερπουλ έγινε αντιπάθεια. Κάτι που δεν αντιλαμβανόμουν ως λογικό. Όταν δεν δηλώνεις στο ποδόσφαιρο «Γερμανός», «Ιταλός» ή «Άγγλος» και υποστηρίζεις μονάχα την ομάδα της πατρίδας σου, όλο αυτό δεν βγάζει λογική. Σε εκτροχιάζει… Πολλές φορές την κόντραρα στοιχηματικά (και το κάνω ακόμα), αποκλειστικά για τα συναισθήματα που περιγράφω. Γιατί, απλώς, θέλω να χάνει. Μέγα λάθος, φυσικά. Το 2005 στην Κωνσταντινούπολη ήταν, ίσως, η πρώτη φορά που δεν μπορούσα να απαρνηθώ το μέγεθός της. Απέναντί της, σε τελικό Champions League, η ένδοξη Μίλαν να ηττάται με τέτοια ανατροπή σε χρόνο dt. Για το showdown του Παρισιού θα την κοντράρω ξανά. Πολύ πιθανό, πάλι, να με ρίξει κουβά… Το quadruple το έχασε, λόγω Μάντσεστερ Σίτι. Αν υπάρχει μία ομάδα στην Ευρώπη να της στερήσει το φετινό treble είναι η Ρεάλ Μαδρίτης.
21+ | Αρμόδιος Ρυθμιστής ΕΕΕΠ | Κίνδυνος εθισμού & απώλειας περιουσίας | Γραμμή βοήθειας ΚΕΘΕΑ: 210 9237777 | Παίξε Υπεύθυνα
Κορυφαίες Στοιχηματικές Εταιρείες για το Τσάμπιονς Λιγκ